مقاومت زنان

آثار جنگ و چهره‏هاى مقاومت زنان

گرچه شروع رسمى جنگ در پایان شهریورماه بود اما جنگ مدت‏ها پیش آغاز شده بود. عراق سیاستى را در پیش گرفته بود که على‏رغم صلح میان دو کشور به گونه‏هاى مختلف به نبرد تداوم مى‏بخشید. این سیاست مبتنى بر بیرون راندن ایرانیانى بود که از مدت‏ها و نسلى پیش براى زیارت، تحصیل و کار به عراق رفته و در آنجا ساکن شده بودند. شدت بخشیدن به این سیاست در ماههاى اوّل پیروزى انقلاب اسلامى به قدرى شدید بود که کلیه زنان ایرانى (که حتى تولد خود و پدران‏شان در عراق بود) باید کشور را ترک مى‏کردند. در صورتى که متأهل بودند و همسر آنها عراقى بود، ما باید همسر را طلاق مى‏داد. اگر آنها فعالیت سیاسى داشتند چون راضیه تقى‏جواد دستگیر مى‏شدند. مأموران حتى با وجود پیگیرى‏هاى متعدد، رسیدگى به وضع آنان را در شأن خود نمى‏دانستند، به گونه‏اى که تا کنون از برخى آنها خبرى به دست نیامده است.

اگر از عراق خارج مى‏شدند اجازه برداشتن و همراه داشتن پول، طلا، لباس و ... را نداشتند. در بسیارى اوقات به خانه آنان مراجعه مى‏شد، آنها را از خانه به زور خارج کرده، سوار کامیون و بدون هیچ امکاناتى در مرز رها مى‏کردند. زنان تا مدت‏ها از خانواده و فرزندان خود بى‏خبر مى‏ماندند. مسافت طولانى که پیمودن آن، دو - سه روز طول مى‏کشید باعث پدید آمدن مشکلات جسمى شدید مى‏شد، علاوه بر آنکه مشکلات روحى جدایى از خانواده و فرزندان آنان را بسیار مى‏آزرد. بسیارى در اردوگاهها مى‏ماندند و به انجام کارهاى خدماتى براى افراد مسن و مریض مى‏پرداختند. برخى که در شهرهاى ایران فامیل داشتند، نزد آنها مى‏رفتند. با شروع رسمى جنگ تعداد زیادى از آنان به صورت داوطلب شروع به فعالیت کردند و به خاطر دانستن زبان عربى در بسیارى از مقاطع فعالیت آنها مفید واقع مى‏شد.

با شروع جنگ به خاطر بمباران شدید مناطق و شهرها بسیارى از زنان و کودکان جانباز شده یا به شهادت رسیدند.