مادر

نقش مادر

 در تربیت فرزند در دوران کودکی

خانواده مهمترین نهاد اجتماعی و کوچکترین هسته جامعه است که از یک زن و مرد و فرزندان آنها تشکیل می شود. یک زن در جامعه می تواند نقش های متعددی را ایفا کند از جمله می تواند همسر خوبی برای شوهرش باشد،

مدیر لایقی برای اعضای خانواده و امور منزل باشد. اما از همه مهمتر می تواند مادر باشد. یک زن وقتی که نقش مادری را می گیرد می تواند کامل شود و فرزندانی را الگو و نمونه برای جامعه تربیت کند برای رسیدن به این مقصود باید نقشها و مسئولیتهای مختلفی را ایفا نماید. تربیت در زندگی هر شخصی بسیار مؤثر است و ضرورت دارد که این تربیت، از خود مادر آغاز می شود چرا که فرزندان الگو آئینه تمام نمای مادر می شوند در این راستا مادر مراحل رشد و تربیت را باید از دوران قبل از تولد شروع کند از نظر تغذیه، اخلاق، شخصیت، روحیات، منش و.... حتی سالهای قبل از ازدواج روی خود کار کند چرا که این امور در فرزندش تأثیر می گذارد.پس برای اینکه مادران خوبی در آینده داشته باشیم باید دختر امروز را اشته باشیم باید دختر امروز را خوب تربیت کنیم. پدر و مادر هر دو در تربیت فرزند مؤثر هستند ولی از آنجا که بیشتر اوقات یک فرزند با مادر سپری می شود نقش مادر در زندگی فرزند از اهمیت و توجه خاصی برخوردار است. مادر در مراحل مختلف رشد مسئولیت و نقش خود را ایفا می کند اما دوران خردسالی برای کودک دورانی است که وابستگی و الگو پذیری او از مراحل دیگر بیشتر و بهتر است. و یک مادر برای ادای نقش خود باید بداند که فرزندش در دوره کودکی چه ویژگیهایی دارد و یک تربیت او چه نکاتی را باید ما نظر داشته باشد. و از نظر رشد جسمانی، عاطفی، اجتماعی، کلامی چگونه با او رفتار کند. یکی از وظایف اصلی مادر فراهم کردن محیط مساعد برای پرورش کودکان است. همه ما می خواهیم فرزندانی سالم، صا لح، هوشمند و توانا داشته باشیم. بدون شک کودکان جامعه امروز رهبران جامعه فردای ایران اسلامی هستند و مادر در این سازمان نقش به سزایی در تربیت فرزندان دارد.در تحقیق حاضر تلاش بر این است که به نقش مادر در تربیت فرزند از دیدگاه علم، قرآن ، سنت در دوران کودکی پرداخته شود و این سئوال پژوهش که آیا مادر درتربیت کودک نقش دارد؟ پاسخ داده شود. زیرا اثر مهم و اساسی این نقش به گونه ای غیر قابل انکار است در تشکیل ساختارتربیتی فرزندان مشهود است و تعالی کودکان در گرو والدین و محیط مناسب است تا توانایی های بالقوه آنان شکوفا شده و با حداکثر بهره گیری از هوش و توان مندیهای خود جایگاه واقعی خویش را در جامعه بیابند.